قطعا هر انتخابی که در ادامه زندگی م انجام میدم در راستای رفتن از این خونه و مستقل شدنه. می دونم که سر همین حتما کلی ماجرا خواهیم داشت. و نمیذارن برم!! میدونم اینو. ولی به هر قیمتی شده باید برم. زرنگ باشم میتونم تا دو سال دیگه جمع کنم و برم. شده برم واحد بغلی رو اجاره کنم بشینم، ولی برم.
طبق معمول هر روزه مامان نمیذاره یادم بره که اون روز چیکار کرد. نه که من یادم بره. اما مامان خیلی دوست داره که در موردش مدام تیکه بندازه. بازم بهم ثابت کرد که پسرشو تو یه لول دیگه ای دوست داره. به من میگه من فکر میکردم تو همراه و همفکر منی! آخه من چرا باید با کسی که 25 سال از من بزرگتره همفکر باشم!!! دنیای منو شما کاملا متفاوته. شما دوست داری من همفکرت باشم که مشکلی برات ایجاد نکنم. که مطیع باشم و هیچ وقت لازم نباشه نگرانم باشی. همیشه هم همین بودم. تا اینکه کم کم یاد گرفتی نگرانم نباشی. این جای خوشحالی داره. ولی تو مرحله بعد منو کلا از معادلاتت حذف کردی. فکر کردی اگه قراره یه نفر ضربه بخوره از بین بچه هات، اشکالی نداره اون یه نفر من باشم. چون من زیادی خوب بودم برات. نباید اینقدر خوب می بودم. باید وقتی میتونستم دوست پسر می گرفتم، با دوستام تا نصفه شب بیرون ول میچرخیدم، چند تا مشروطی میاوردم تا الان از من توقع بیجا نداشته باشی. ازم نخوای همه مشکلات اعضای خانواده رو "من" تحمل کنم. از من نخوای هی صبوری کنم. هی صبوری کنم. هی صبوری کنم. تا کی؟ کی این سلسله توقعاتتون از من تموم میشه؟ بالاخره یا منو به عنوان آدم بزرگ قبول دارید یا نه. اگه قبول ندارید اینقدر از من توقع نداشته باشید آدم بزرگ باشم. اگه قبول دارید هم پس دست از سرم بردارید و هی پیله نکنید. نمی دونم اینجا آدمم یا زندانی.
یه روز بهم میگی تو اینقدر عاقلی که انگار یه بار به دنیا اومدی و همه اینا رو تجربه کردی. یه بار بهم میگی عقل نداری. چرا تکلفتونو با خودتون و من مشخص نمیکنید؟ چی م من؟ از نظر شما من چی م؟
ظاهرا برای استقلال، باید برم کارگری کنم چون اینقدر اوضاع اقتصاد کشور خرابه که بعد از 6 سال درس خوندن تو یه رشته، هیچ کاری نمیشه که برام پیدا بشه. همه رزومه قوی میخوان و منو هیچ کجا قبول نمیکنن. مگر همین که برم کارگری کنم. که با اونم مشکلی ندارم. میرم. شروعش از همین تابستونه. از چند روز دیگه که امتحانام تموم شه.
درباره این سایت