عجیب و غریب

دیگه کارش به جایی رسیده که توی خونه سیگار میکشه!

توی خونه!

توی خونه آخه لامصب؟!؟!؟!؟!

بلند شو برو تو حیاط خب بکش اینقدر بکش که سرطان بگیری! ولی چرا من بدبخت نباید تو خونه خودم هم احساس آرامش کنم؟!

کی میشه اپلای کنی بری راحت شم از دستت

وقتایی که حالم بهتره رو دوست دارم. نه که چیزی رو فراموش کنم فقط برای یه مدت کوتاهم شده بهش فکر نمی کنم.

دلم میخواست وقتی میریم خونه جدید منم یه آدم جدید بشم. دیگه یه دختر منظم باشم که 10 شب میخوابه و 6 صبح بلند میشه! هر روز صبح ورزش میکنه، شبا حتما مسواک میزنه و نخ دندون میکشه. روزها سه ساعت حداقل مطالعه میکنه و هر روز گرد و خاک کتاب هاشو میگیره. ساعت 3 و 4 برای خودش غذا درست میکنه و ساعت 6 و7 هم دوباره ورزش میکنه. بعضی از روزها رو فقط به دوستاش اختصاص میده و حتما دو هفته یه بار به دیدن دوستاش میره. در طول روز کارهای دانشگاه و پایان نامه شو انجام میده و وقتی شب میشه ساعت ده در حالی که داره از خستگی میمیره به رخت خواب میره. نگم که اتاقشم مرتبه و بوی عود و گل میده.

بعد به این نتیجه رسیدم که من اگه همچین دختری میخواستم باشم همین الان. همین چند روز باقی مونده تا رفتن هم میتونستم منظم باشم. البته شاید یه تغییر بزرگ، باعث بشه که اونی باشم که همیشه از خودم انتظار دارم. بهرحال واضحه که باید براش تلاش کرد و فقط آرزو کردن باعث نمیشه به چیزی برسیم.

حال جسمی م خوب نیست. نمی دونم چمه. بی اشتهایی ناجور، دل پیچه و سرگیجه . فکر کنم دارن ذره ذره مسمومم میکنن!

بهم میگن که چرا کادوهاتو باز نمیکنی؟ چرا اینقدر منو سین جیم میکنن آخه. چی بگم؟ الان واقعا چطوری جواب بدم؟

سکوت.
سکوت.
سکوت.

مامان: وقتی دیوار میشه کفرمو در میاره! دیوار رو با منه! :)) وقتی جوابی ندارم و حرفی نمیزنم در واقع دیوار شدم. بابا: چیو بگه؟ مامان: نمیگم. بابام به من: چیو بگی؟ من:سکوت! مامان و بابا: حرف بزن! من: دلم نمیخواد!!!!!

بابام اومد کنارم گفت: مامانت ناراحت میشه ها. حالا قبلا یه بحثی(!) پیش اومده بود ودلخوریم الان که دیگه نباید .
- من هنوزم دلخورم!
- خب ما هم ناراحتیم!
- خب باشین!
- خب تو هم باش!
- من که از اولم "باش" بودم! مگه از اول اصلا مهم بود براتون؟

پایان مکالمه.

یه جوری با آدم برخورد میکنن که احساس یه بچه 12 ساله تخس زبون نفهم رو دارم!!! قشنگ گاهی فکر میکنم که اینجوری م. بچه ای که هیچ وقت حرف ننه باباشو گوش نمیده. خدا رو شکر دیگه 12 سالم نیست و دوران لجبازی م به سر اومده. من فقط ناراحتم. نارااااااااااااااااحت. چرا اینو نمیفهمن و خیال میکنن دارم باهاشون لجبازی میکنم؟ حوصله م زیادی کرده که با اینهمه مشغله لجبازی کنم؟!

بابام امشب هم خوابید و من نرفتم ببینم برای من چی خریده. چه جور دختری هستم من واقعا خجالت نمیکشم؟

اینا حرفاییه که مامانم بهم زد.

چرا وقتی دلم خوش نیست باید برم ببینم برام چی خریدن؟ چرا اعتراف نمیکنن اشتباه کردن؟ چرا اصرار دارن که من مقصر همه چیزم؟ از برداشتن سوئیچ تا کتک خوردن، تقصیر خود منه. من چرا قبول نمیکنم تموم شه بره؟

امروز راحت باهاشون حرف زدم. حرف زدم و هر جمله ای که میگفتم با خودم میگفتم: ازینجا میرم. یا میگفتم: فکر نکن همه چیو یادم رفته.

البته باز هم دعوام شد. سر اینکه مامان صدام کرد تو آشپزخونه و گفت کمکش کنم. و منم کمک کردم اما باید خودم میفهمیدم که باید برم سالاد درست کنم. خودم علم غیب داشتم آخه. تهش به این نتیجه رسیدیم که هر چی کمتر حرف بزنیم بهتره و در سکوت ناهارمونو خوردیم.

می تونن تا ابد ازم ناراحت باشن این انتخاب خودشونه. همونطور که من انتخاب کردم که نبخشم. باید ببینم فردا میتونم درس بخونم یا نه. چون پس فردا قطعا میفتم. امتحان امروز که چیزی نزدیک به افتضاح بود.

می فهمم که آدم هایی هستن با یه سری مشکلات که دردهای من براشون خنده دار بنظر میاد. میفهمم که اصلا شاید دردی که دارم ازش حرف میزنم به نظر خیلیا واقعی نباشه و فکر کنن که من فقط یه بچه لوس و ننرم. 

خودم هر روز به این فکر میکنم که آیا من یه بچه لوس و ننرم؟ یا جدی دارم اذیت میشم؟ وقتی وبلاگ بعضی ها که از قدیم دنبال میکردم رو میخونم میبینم که چقدر مشکلات بدی دارن و چقدر قوی ن. یا لااقل چقدر قوی بنظر میان! و در عوض من، سر چه چیزایی ابراز ناراحتی میکنم!

بعد به این نتیجه رسیدم که بعضی مشکلات خیلی عظیم هستن و واقعا تحملشون سخته. اما مشکل من خیلی ریز و کوچولوعه. مث یه سوزن خیلی باریک میمونه. یه سوزن که هر بار توی قلبم فرو میره. شاید بیست سال اول تحملش راحت باشه ولی بعد یواش یواش دیگه چیزی از اون قلب باقی نمیمونه. و بعد منفجر میشه در حالیکه همه انتظار دارن باز هم صبوری کنی اما تو دیگه نمیتونی و مغزت داره از این همه نفهمی آدمای دور و برت تیر میکشه.

دارم هر روز به خودم ثابت میکنم که من لوس و ننر نیستم. من دارم برای احترام خودم میجنگم. برای عزت نفس خودم می جنگم و هر جنگی هم تلفاتی داره که اونم در این مورد خودم هستم. ولی ترجیح میدم بمیرم اما دیگه کسی بهم توهین نکنه چون دخترم. بهم توهین نکنه چون زور بازو ندارم. منو کمتر از خودش نبینه چون صبوری میکنم و حرفی نمیزنم. هر وقت عصبانی و ناراحته منو زیر دست و پاش له نکنه چون مهربونم. واقعیت اینه که میتونم باز هم تحمل کنم، اما نمیخوام تحمل کنم. من ضعیف نیستم، قابل احترامم و همه باید اینو بدونن. 

باید چیکار کرد وقتی که برادرت ساعت 2.30 شب یواشکی از خونه میره بیرون که سیگار بکشه و کسی نفهمه؟

باید به مامان بابام بگم یا نباید بگم؟ اگه نگم چی میشه؟ اگه بگم چی میشه؟

امشب یکی از سخت ترین شب های زندگی مو گذروندم

فکر نمیکردم به اینجا برسم که الان اینا رو تایپ کنم

تا مرز سکته رفتم

نه دراماتیکش نمیکنم

نمیتونستم نفس بکشم و تا حالا این اتفاق برام نیفتاده بود

من یه طوطی دارم

که جونم به جونش بسته س

همه چی به طوطی م مربوط میشه. یعنی از زاویه دید من اینطوره. بذارین اصلا از اول بگم.

از خدا پنهون نیس، از شما چه پنهون که یه جایی ویلایی داریم نه چندان بزرگ. گفتیم 12 فروردین بریم اونجا، 13 بدر اونجا باشیم و اگه خیلی سرد نبود تا 16 فروردین بمونیم. خاله اینام هم 13 ام اومدن اونجا. خدایی خیلی سرد بود ولی خیلی بهتر شده بود. روز دوازدهم بیچاره شدیم از سرما ولی سیزدهم آفتاب شد و هوا عالی بود. کلی بازی کردیم و خوش گذشت. همممم

باشه راستشو میگم. روز سیزدهم به ظهر نرسیده بود که خبر تصادف داداشم کودنم اومد. جوری تصادف کرد که ماشین بابام با خاک یکسان شد و خدا بهش رحم کرد که فقط سرش شکست. خدا رو شکر اورژانس که زنگ زد به بابام من برداشتم و نذاشتم اونا بفهمن. خیلی آروم آروم خبرو به مامانم دادم که نترسه. وگرنه نمیدونم چی میشد دیگه. ما پولدار نیستیم. ماشین بابام یه سمند قراضه س که نمیتونه عوضش کنه چون پولشو نداره. اینا مهم نیست. بهرحال ما دیگه ماشین نداریم. داداش ابلهم همیشه میگفت این ماشین مال منه و نمیذاشت هیچ وقت ما سوار شیم. اینقدر هم بد رانندگی میکرد که من دلم نمیخواست سوار ماشین بشم وقتی اون پشت فرمونه. نه که بترسم. بدم میاد از نوع رانندگی ش. همه شخصیت آدمو زیر سوال میبره. عین لاتا رانندگی میکنه. بهرحال، من شب قبل حرکت با همه طی کرده بودم که اگه اون بشینه پشت رل من نمیام. چون طوطی م میترسه. ولی بابام اصلا تلاش هم نکرد که پشت فرمون بشینه و سوئیچو کلا داد به ابله خان. در طول مسیر یک دور با همه مون دعوا کرد که به من نگین چطور رانندگی کن من بهترین راننده تاریخم فلان. فرداش بهترین راننده تاریخ تصادف کرد و خدا بهش رحم کرد که نمرد. جالبه بدونید در اون تصادف احدی مقصر نبود. خود شاسگولش منحرف شده بود چون او بهترین راننده تاریخه :)

این بخش اعظم ماجرا بود. من خیلی ناراحت ماشین بودم اما الان دلم خنک شده و امیدوارم خسارت های بیشتری هم به خانواده وارد بشه تا شاید جگرم حال بیاد. البته خسارتش از جانب اموال من نباشه :| وقتی اوشگول رو از بیمارستان آوردن خونه کلی خودشو چس کرد تا ننه بابا منتشو بکشن. بابا بهش گفت فدای سرت. فدای سرت؟!؟!؟! خب باشه. بابا یه کم لارجه و پول براش چرک کف دسته. حالا فست فوروارد نمیخواستم برگردم. میخواستم تا 16 بمونم. ولی ما ماشین نداشتیم و باید به زور توی ماشین خاله اینا جا میشدیم و بر میگشتیم. اونا دو تا ماشین داشتن البته. من + مامان + بابا + طوطی + اوشگول + راننده. قفس طوطی من خیلی بزرگه و به اندازه یک نفر جا میگیره بلکه هم بیشتر. من میخواستم چیزهایی رو با خودم بیارم که بخاطر تنگی جا نتونستم. بخاطر تنگی جایی که احمق باعث و بانی ش بود. اما اشکال نداشت. (حالا مثلا) تا لحظه آخر می گفتم چطوری میخوایم جا بشیم؟؟ و کسی بهم توجه نمیکرد. ما وسایل زیادی هم داشتیم چون قرار نبود برگردیم به این زودی. ولی خانواده اصلا براشون مهم نبود که من طوطی م چی میشه. هر کسی یه پیشنهاد داد. ولش کنیم بره. دستت بگیر طوطیو! طوطی تو بما چه !!!!!!! و ازین قبیل پیشنهادها. بالاخره قرار شد قفس طوطی رو بذاریم رو پای شاسگول. البته بقیه هم بقیه بار ها روی پاشون بود چون بینهایت بار داشتیم. تو این مدت من کلی از بابام فحش شنیدم. بهش میگم برای چی بمن اینجوری میگی؟! به اون پسرت بگو که عامل این وضعیته! به اون میگی فدا سرت فحشاشو بمن میدی!!!! و خب بابام جوابی هم نداد بهم. نمی خوام یادم بره که تو ماشین چقدر گریه کردم . wish that you were here  رو پلی کردم و گریه کردم. خیلی بی صدا. برای همین گریه دردناکی بود چون قلمبگی توی گلوم هیچ وقت رفع نشد. ده دقیقه نشده بود که راه افتاده بودیم که پسره اوشگول که بغل من نشسته بود گفت حالت تهوع داره و ماشینو نگه دارن. من شصتم خبردار شد که داره فیلم بازی میکنه و خودم رفتم بجای اون وسط نشستم و قفس رو گذاشتم رو پام. چرا؟ چون تو اون جاده سرد دو تا در ماشینو باز گذاشته بودن تا آقا عوق مجازی شو بزنه. هر چی گفتم پرنده م سرما میخوره محلم نذاشتن و حتی بابام برگشت گفت برو بابا. برای همین کوتاه اومدم. بعد اینکه اینکارو کردم سی ثانیه بعد ماشین راه افتاد. چون اقا مشکلش حل شده بود. دیگه قفس رو پاش نبود. درها رو که بستن دیدم شیشه ها رو دارن پائین میدن. هزار بار گفتم شیشه ها رو بدین بالا طوطی م یخ میزنه. اما خب کسی محلم نذاشت. منم سرمو گذاشتم رو قفس و گریه کردم کاملا بیصدا. دست خودم نبود. فکر میکردم که هر آن ممکنه طوطی م بمیره از فکرش اینقدر حالم بد میشد که نمیتونستم نفس بکشم. به خدا میگفتم خدایا من که نمیتونم شیشه رو بدم بالا فقط خواهشا من الان خوابم ببره تا دم خونه وگرنه به خونه نرسیده سکته میکنم. و واقعا فکر میکنم اگه بالاخره یکی شیشه رو بالا نمیداد سکته میکردم. الانم منتظرم تا این طوطی م طوریش بشه که بذارم ازین خونه برم. ینی واقعا اگه بلایی سرش بیاد. سرما بخوره یا هر چی، من ازین خونه میرم حتی شده وسط خیابون میخوابم ولی میرم. امشب فهمیدم که اولویت زندگی م فقط طوطی مه. با فهمیدن این موضوع احساس تنهایی میکنم. تنهایی سوت و کور بدیه. غرق توی صورت های فلکی، کمربند جبار، دب اصغر. غرق توی کهکشانی پر از آدم. اینقدر تنها.

دچار تناقضات شدید شدم

از خودم میترسم

این همه سال خودمو حفظ کردم و هیچ کاری نکردم. نه اهل رفیق بازی و پارتی بودم نه دوس پسر و این مزخرفات

ولی حالا یه جوری سر شدم که نمیدونم دیگه چه کاری ازم بر میاد

یه مهمونی شرکت کردم که همه دختر بودن ولی یه سری کارایی کردم که اگه حالم خوب بود عمرا نمیکردم. یه چیزایی دیگه برام مهم نبود که قبلا بود و همین منو میترسونه. از تغییر نمیترسم. از عاقبتم میترسم. به خیلیا هم گفتم اینو. گفتم که میترسم از خودم ولی کسی جدی نمیگیرتم. میترسم آخرش برم همون سمتی که همه رفتن. خیلی ترسناکه. یه عمر به یه چیزی اعتقاد داشته باشی و یهو به دلایل نامعلوم همه چیو بذاری زیر پا و بشی جزو همونایی که هیچ وقت خوشت نمیومد ازشون. 

اکانت اینستاگرامم رو دورادور چک میکنم. ینی میرم فقط ببینم کسی دایرکت داده یا نه. فقط یه دختری حالمو جویا شده. بقیه هم چرت و پرت. اون یه نفرم جوابشو ندادم البته. در همین حد بی ذوق. آخه میخوام چیکار نگرانمین؟ نگرانی تونو نمیخوام. همراهی تونو میخواستم. از یکی دو نفرتون محبت میخواستم نهایتا همین. کسایی که برام مهمن تو این چند وقت دیدمشون. بقیه هم خب . هر چی هم هست ادعاهای مجازیه. کیه که اونقدر مرد باشه که پاشه بیاد خودمو ببینه؟ من آماده م. هر روزم میتونم ببینمتون. هستین؟

پسره هنوز هیچ پیامی نداده. براش سوال هم نشده که من کوذوم گوری م. چون من خودم همیشه پیام میدادم. و خب من هر روز بالغ بر شونصد تا استوری میذاشتم. الان بیش از دو هفته س که هیچ استوری نذاشتم و از بین اون همه فالوعر فقط یک نفر پرسیده کجایی. اما از هر کی انتظار نداشتم ازین پسره داشتم.

مرحله بعدی به قهقرا رفتن من اینه که با یه پسری دوست شم. اگه موردشو پیدا کنم فکر کنم دوست شم باهاش. ینی لب پرتگاه وایسادم قشنگ. دارم پرت میشم. خودم میدونم. فقط اگه قراره پرت شم لطفا هیکلی و ورزشکار باشه:))

ممکن هم هست که توی همین مراحل گند زدن به خودم با یه دختری دوست شم. اینم ازم بعید نیست. دیگه آخرای کارمه. فکر کنم اگه خدا منو الان ببره در حقم لطف کرده. با اینکه سخته بهش فکر کنم و نمیخوام هم بمیرم اما حقیقت داره. فکر نکنم هرچی از عمرم بگذره بهتر از این بشم.

الان چی دلم میخواد؟

دلم میخواد غرق شم. کسیو نفهمم. فهمیده نشم. نبینم. دیده نشم. نشنوم شنیده نشم. فقط هجوم آب گرم اقیانوس باشه که به جمجمه م فشار میاره و صداهایی که فقط زیر آب شنیده میشن. یه جور سکوت. یه جور س. چشمم به هاله نوری باشه که از سطح آب دیده میشه. و خب نه. مثل فیلما نیس که لحظه آخری یه پیکریو ببینم که بیاد و نجاتم بده. من فقط چشمامو میبندم و اجازه میدم ریه هام پر بشن. درد کمتری داره. هر چی کمتر مقاومت کنم راحتتره.

{ای کاش اعتقاد به آخرت نداشتم و با خودم میگفتم و اون دنیا هم در آرامش به بهشت میرم ولی خب . خودم میدونم چی در انتظارمه. پس بهتره تلاشمو بکنم تا میتونم زنده بمونم. چون بعدش نیستی نیست. بهشتی هم در کار نیست. قراره حسابی داغ بخورم. خدا رحم کنه.}

دارم توی خودم دنبال دلیلی میگردم که امروز احساس بدی دارم.

یه چیزی هی عقب میره تو ذهنم و بهش دسترسی ندارم.

به هدفون جدیدی که خریدم نگاه میکنم. خرابه. باید بدمش گارانتی و فلان و دردسر و کوفت. حالم بدتر میشه. میگم شاید بخاطر همینه احساس بدی دارم.

نمیفهمم چرا

ولی میدونم دلیل واقعی ش همین نیس. بهرحال جوابی ندارم.

دارم توی ذهنم تصور میکنم که رفتم پیش یه روان درمانگر

- خب چرا امروز اومدی اینجا؟

- نمیدونم.

- همممم خب ولی چی باعث شده فکر کنی احتیاج به درمان داری؟

- نمیدونم شاید یه کمی احساس افسردگی میکنم. ولی فکر کنم تو این زندگیامون همه مون یه کم احساس افسردگی میکنیم.

- شاید همینطوره . خب از خودت برام بگو .

- از کجا شورو کنم؟

- درس میخونی؟ کار میکنی؟

- آره دانشگاه ارشد میخونم. یه جایی هم کارآموزی کار میکنم.

- وقتت حسابی پره آره؟

- آره تقریبا وقت برای خودم ندارم.

- تو وقتای بیکاری چیکار میکنی؟

- فیلم میبینم کتاب میخونم با طوطی م بازی میکنم .

- طوطی داری؟ 

- آره. اسمش دینو عه.

- همممم خب رابطه ت با پدر مادرت چجوریه؟

- دوستشون دارم، دوستم دارن. 

- خواهر برادر داری؟

- یه برادر کوچیکتر

- اون چیکار میکنه؟

- ول میگرده

- عجب! رابطه ت با اون چجوریه؟

- متوسط رو به پائین!

- ینی چی؟

- حرصمو در میاره، احمقه. بهم توهین میکنه.

- با پدر مادرت چجوریه رابطه ش؟

- بیخود و مزخرف. اذیتشون میکنه. مدام پول ازشون میگیره و به باد فنا میده. سیگار میکشه. آدم بیخودیه. البته اینجوری نبود ولی شده.

- چقدر فکر میکنی این موضوع روی تو تاثیر گذاشته؟

- هممم خب خیلی. اذیت میشم. نمیفهمم چرا. سعی میکنم بهش اهمیت ندم و واقعا فکر نمیکنم دلیل اصلی افسردگیم این باشه.

- فکر نمیکنی شاید این موضوعو پس ذهنت روندی برای همین نمیخوای بهش اهمیت بدی؟

- نه.

- چه قاطع! باشه. پس .

- نمیدونم چمه! نمیدونم چمه! نمیدونم چمه! کلافه م که نمیدونم چمه! کلافه م که مدام باید اشکامو پس بزنم چون نمیدونم چرا دارن سرازیر میشن! کلافه م از همه چی. از چیزی که هستم از چیزی که بودم از چیزی که میخواستم باشم و چیزی که میخوام بشم. از ندونسته ها کلافه م. از چیزایی که بهش نرسیدم و نشد که بشه. از کارایی که باید بکنم تا بتونم زندگی مو ادامه بدم. کارایی که دوستشون ندارم کارایی سرد. از بغضای الکی الکی م از لباسایی که دارم از اعتقاداتی که دارم از روابطی که دارم از اخلاقام از دری دریم هایی که همیشه دارم و نمیتونم جلوشونو بگیرم. از احساساتم از ضعیف بودنم . دوستامو میخوام عوض کنم . خودمو میخوام عوض کنم . نمیخوام دیگه اینی که هستم باشم چون خسته م ازش. چون اینی که بودم به هیچ کارم نیومد. چون خوب بودن و مسلمون بودن به دردم نخورد حتی نتونست ته دلمو گرم کنه. میخوام یه چیز جدیدو تجربه کنم. مجبورم. چون اگه نکنم تا اخر عمرم خودمو سرزنش میکنم. اگه عمرم طولانی بشه البته. که بعید میدونم. نمیدونم دارم چیکار میکنم. نمیدونم چرا الکی دارم میچرخم. توی مغزم همه چیز آشفته س .و هیچ اتفاق خوبی هم تو زندگی مون نمیفته که یه مدت دلم خوش باشه. همه ش بدبختی و بدشانسی. بعد به خودم میگم که بدتر میتونست باشه و وواقعا خدا رو شکر میکنم ولی از احساسه دست من نیست. این احساس بد از روی ناشکری نیست. میفهمم نعمتایی که دارم با ارزشن. ولی با این حال احساسه از بین نمیره. و بعد فقط احساس بدتری بهم دست میده چون ناشکری کردم و چشمامو روی خوبیا بستم. اما بازم میگم اینا دست من نیست . همه احساساتم خودشون میان و میرن. الان احساس میکنم بهترین دوستم هم نمیخواد این روی بد منو ببینه. هیچ کس نیست که بتونم اینا رو بهش بگم. چون هیچ کس نمیفهمه. و بدتر . هیچ کس اهمیت نمیده.

خب کار این وبلاگم تموم شد. همه مطالب آرشیو می شن. این که توی فضای مجازی هم آسایش ندارم و یه فضولی مدام دنبالمه که نمیدونم کیه و چی میخواد از جونم نشاندهنده شانس تخمیه منه. امیدوارم روز خوش نبینی اسکل جان. خدافظ وبلاگ نویسی. سلام دفترچه خاطرات قدیمی. اینم برای تو فضول اسکل من. آدرستو بفرس پست کنم برات: